درد دوریت

روز و شب خون جگر می خورم از درد جدایی

ناگوار است به من زندگی، ای مرگ کجایی ؟!

چون به پايان نرسد محنت هجر از شب وصلم

کاش از مرگ به پايان رسدم روز جدایی

چاره ی دردِ جدایی تویی ای مرگ چه باشد

اگر از کار فرو بسته ی من عقده گشایی ... ؟!

هر شبم وعده دهی کايم و من در سر راهت

تا سحر چشم به ره مانم و دانم که نيایی ...

که گذارد که به خلوتگه آن شاه برآيم

من که در کوچه ی او ره ندهندم به گدایی

ربط ما و تو نهان تا به کی از بيم رقيبان

گو بداند همه کس ما ز توييم و تو ز مایی

بسته ی کاکل و زلف تو بود هاتف و خواهد

نه از آن قيد خلاصی نه ازين دام رهایی ...